Ο έρωτας στην ποίηση

"Της αγάπης" ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ

Μπακίρι από γιαννιώτη γανωτζή

να φέγγει να σπιθοβολάει το γέλιο σου

τα λόγια σου να σκάνε μέσα μου

σαν τις χειρομπομπίδες.

Κορμί που λάχτιζες σαν αγριμάκι

προτού σε πάρει ο ύπνος,

τρεις νύχτες τώρα με διπλό προσκέφαλο

αχνίζω νικοτίνη,

τρέχω με ογδόντα πυρετό

ύστερα με διακόσια

τρελαίνομαι στις δημοσιές.

Κι η μοναξιά ένα μάθημα πικρό

κι ο θάνατος μια μαύρη κουβαρίστρα

έλα με την αγάπη

έλα με το νερό.

Μη λείψεις άλλο μη μ’ αφήσεις

παλάμη διάφανη κι ορθή καρδιά,

που σ’ αγαπώ που με τρομάζεις,

που μου ’δωσες ψωμί κι αστροφεγγιά

το μέταλλο του στήθους πάλι

και του κορμιού το κοιμισμένο τύμπανο.

 

Είμαι τρελή να σ'αγαπώ - Μαρία Πολυδούρη

  Είμαι τρελή να σ' αγαπώ, αφού πια έχεις πεθάνει, 
να λιώνω στη λαχτάρα των φιλιών, 
να νιώθω τώρα πως αυτό που μου' δωσες δε φτάνει, 
δε φτάνει η δρόσος των παλιών.
Με μιαν ασίγαστη μανία να θέλω ό,τι μου λείπει, 
να θέλω ό,τι μου κράτησες κρυφό, 
κι έτσι να δέρνομαι μ' αυτό το μάταιο καρδιοχτύπι. 
Στα μάτια σου την τρέλα να ρουφώ.
Τι θ' απογίνω, αγαπημένε, που θα σε ζητήσω ;
Άλλοτε οι μέρες φεύγανε στην προσμονή σου σκιές. 
Αιώνες καρτερώντας σε μπορούσα να διανύσω, 
με τ' όνειρό σου οι πίκρες μου γλυκιές.
Που να' σαι ; Τι ν' απόμεινε από σε να το ζητήσω ;
Που να' ναι το στερνό μου αυτό αγαθό ;
Ω, δεν μπορεί μια ολόκληρη ζωή γι' αυτό να ζήσω, 
και μάταια καρτερώντας να χαθώ.
Άνοιξη ! Ο ήλιος χρυσαφιού πλημμύρα. Μάγια, μύρα 
παντού, και σ' αγαπώ, σε καρτερώ. 
Βραδύνεις κι υποψιάζομαι, ζηλεύω, δε σου πήρα 
όλης σου της ψυχής το θησαυρό.
Τα λόγια σου ! Ω τα λόγια σου, μια υπόσχεση που καίει, 
μια υπόσχεση που αργεί πολύ να 'ρθεί. 
Τ' ακούω παντού, δεν παύουνε. Μέσα τους κάτι κλαίει, 
μέσα τους τρέμει η αγάπη σου, προτού μοιραία χαθεί.
Τα λόγια σου με μέθυσαν τη μέθη του θανάτου 
κι ακόμα δεν εσίγασαν. Μιλούν 
και με τρελαίνουν, με μεθούν, με φέρνουν πιο σιμά σου, 
ενώ πιο ακαταμάχητα στην ύπαρξή καλούν.
Αγαπημένε, αν τη ζωή τη δώσω πίσω, πε μου, 
τι θα ωφελήσει, αφού δε θα σε βρω ; 
Δε λογαριάζω τη ζωή, μα πως μπορεί, καλέ μου, 
να σβήσει πια η αγάπη μου ; Και να μη σ' αγαπώ,
ενώ θα 'ναι Άνοιξη παντού που ακούστηκε η φωνή μας 
να επικαλείται τον αιώνιον έρωτα, και μείς 
στεφάνι να του πλέκουμε με μόνο το φιλί μας, 
μέσα στο γιορτασμό λατρείας θερμής.
Ω ! δε μου δίνει ο θάνατος καμιά, καμιάν ελπίδα, 
και μου τις έσβησε η Ζωή σα μια ψυχρή πνοή. 
Τώρα μου μένει στου έρωτα την άγρια καταιγίδα 
να ιδώ να μετρηθούν για με θάνατος και ζωή.  

 Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ  "ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ …"
Εκ του Γαλλικού
Aν του βίου μου το σκότος
φαεινή έρωτος ακτίς
διεθέρμαινεν, ο πρώτος
της αλγούσης μου ψυχής
ο παλμός ήθελεν ήτο ραψωδία ευτυχής.
Δεν τολμώ να ψιθυρίσω
ό,τι ήθελον σε ειπεί:
πως χωρίς εσέ να ζήσω
μοι είναι αφόρητος ποινή —
αν μ’ ηγάπας… πλην, φευ, τούτο είν’ ελπίς απατηλή!
Aν μ’ ηγάπας, των δακρύων
ήθελον το τέρμα ιδεί·
και των πόνων των κρυφίων.
Οι δε πλάνοι δισταγμοί
δεν θα ετόλμων πλέον να δείξουν την δολίαν των μορφή.
Εν τω μέσω οραμάτων
θείων ήθελ’ ευρεθείς.
Pόδα θαλερά την βάτον
θα εκόσμων της ζωής —
αν μ’ ηγάπας… πλην, φευ, τούτο είν’ απατηλή ελπίς!


"ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΟΥ" Κώστας Καρυωτάκης
Τα γράμματά σου τα 'χω, Αγάπη πρώτη,
σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου.
Τα γράμματά σου πνέουνε τη νιότη
κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου.
Τα γράμματά σου, πόσα μου μιλούνε
με τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!
Τρέμουν, γελάνε, κλαίνε, ανιστορούνε
παιχνίδισμα τη ζούλια και την κάκια...
Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει,
του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα.
Παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει
η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα
Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη μόνη,
βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.
Τα γράμματά σου τάφοι· δεν τελειώνει
απάνω τους η λέξη του Θανάτου.


Νίκος Εγγονόπουλος

ΠΟΙΗΜΑ  ΠΟΥ  ΤΟΥ  ΛΕΙΠΕΙ Η ΧΑΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΔΩΡΗΤΡΙΑ ΠΟΘΟΥ ΚΑΙ ΓΑΛΗΝΗΣ

αφού το θέλεις γυναίκα αρμονική κι’  ωραία έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊού ετοποθέτησες απλά κι’ ευγενικά
     μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια μέσα στο παλιό — ιταλικό μου φαίνεται — βάζο με παραστάσεις
      γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών έλα πέσε στα χέρια μου και χάρισέ μου — αφού το θέλεις — τη θλίψη του πρασίνου βλέμματός σου την βαθειά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πλεγμένη μέσα στα μακρυά
      μαλλιά σου τη σποδό του υπέροχου σώματός σου

 

Μενέλαος Λουντέμης "Ερωτικό κάλεσμα"

Έλα κοντά μου , δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι , δεν είμαι η φωτιά.
Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις , έλα να τ' ακούσουμε μαζί.

Κώστας Ουράνης "Η αγάπη"

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα
αν είναι να `ρθει θε να `ρθεί δίχως να νιώσεις από πού
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα

θε να σου κλείσει απαλά, με τ’ άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει:
"Ποια είμ’ εγώ;"
απ’ της καρδιάς στο σκίρτημα θα καταλάβεις ποια `ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς...Αν είναι να `ρθει θε να `ρθεί.
Κλειστά όλα να `ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει.

Ειδέ, κι αν έχεις ανοιχτή την πόρτα για να τη δεχτείς,
και σαν φανεί τρέξεις σ’ αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς
αν είναι να `ρθει θε να `ρθεί αλλιώς θα προσπεράσει.

Οδυσσέας Ελύτης "Η Μαρίνα των βράχων"

Γιάννης Ρίτσος

                                Εαρινή Συμφωνία
(Η «Εαρινή συμφωνία» είναι η πρώτη εκτενής ποιητική συλλογή τού Γιάννη Ρίτσου με βασικό θεματικό μοτίβο την ερωτική αγάπη. Γράφτηκε το 1938 και, όπως δηλώνεται από τον τίτλο («Εαρινή συμφωνία»), ανήκει στην άνοιξη και τη μουσική.)
                          Χρήστος Μπουλώτης Θυμάσαι

Annabel Lee – ερωτικό ποίημα του Edgar Allan Poe

Έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια από τότε
Σ’ενα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
Που κάποια κόρη ζούσε, ίσως την ξέρετε
Άναμπελ Λη ήταν το όνομα της
Κι η κορη αυτή ζούσε με μόνο μια σκέψη
Να με αγαπά και να την αγαπώ.
Ήμαστε ακόμα τότε και οι δυο παιδιά
Σ’ενα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
αλλά αγαπιόμαστε με μιαν αγάπη μεγαλύτερη ακόμα κι από την αγάπη
εγώ και η δική μου Άναμπελ Λη .
Με μιαν αγάπη που τη ζήλευαν τα φτερωτά σεραφείμ στον ουρανό
Μας ζήλευαν εκείνη κι εμένα.
Κι αυτός ήταν ο λόγος που χρόνια πριν
Σε αυτό το βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
Φύσηξε ένας άνεμος από ένα σύννεφο
και πάγωσε την όμορφη μου Άναμπελ Λη
Κι έτσι οι συγγενείς της ήρθαν και
την πήραν μακριά από εμένα
να την κλείσουν μέσα σε ένα μνήμα
Στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα
Οι άγγελοι, που δεν είχαν ούτε τη μισή δική μας ευτυχία
ζήλεψαν εμένα και εκείνη
Ναι! Αυτός ήταν ο λόγος (και το ξέρουν όλοι
στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα)
ότι ένας άνεμος από ένα σύννεφο τη νύχτα
παγώνοντας και σκοτώνοντας την Άναμπελ Λη.
Αλλά η αγάπη μας ήταν πιο δυνατή από την αγάπη
αυτών που είναι μεγαλύτεροι μας
Αυτών που είναι σοφότεροι από εμάς
Και ούτε οι άγγελοι στον παράδεισο ψηλά
ούτε οι δαίμονες κάτω από τη θάλασσα
μπορούν να χωρίσουν την ψυχή μου
από την ψυχή της Αναμπελ Κη
Γιατί το φεγγάρι ποτέ δε φέγγει χωρίς να μου φέρει όνειρα
της όμορφης Άναμπελ Λη
και τα αστέρια δε βγαίνουν ποτέ, αλλά νιώθω τα λαμπερά μάτια
της όμορφης Άναμπελ Λη
Και έτσι, όλη τη νύχτα, ξαπλώνω δίπλα από
την αγαπημένη μου, τη ζωή μου και τη γυναίκα μου
στο μνήμα δίπλα από τη θάλασσα
στον τάφο της εκεί που σκάει το κύμα.

She Walks In Beauty – Lord Byron, στιχοι σε μετάφραση

Βαδίζει μες στην ομορφιά, όπως η νύχτα
στον  ανέφελο ουρανό που φωτίζεται από τα άστρα
στο βλέμμα και στην μορφή της φοράει
ό,τι πιο υπέροχο, λαμπερό και σκοτεινό
διυλισμένο στο απαλό φως,
που ο παράδεισος δεν επιτρέπει στην αυθάδικη την ημέρα
Μία λιγότερη αχτίδα, μια περισσότερη σκιά,
την ανείπωτη της χάρη θα χαλούσαν,
εκείνη που κυματίζει σε κάθε πλεξούδα
ή που φωτίζει απαλά το πρόσωπο της
εκεί που οι σκέψεις της εκφράζονται με τόση γλύκα
πόσο αγνός, πόσο αγαπημένος είναι ο τόπος που κατοικούν
Σε αυτό εδώ το μάγουλο, πάνω από αυτό το φρύδι
ήρεμα κι απαλά, αλλά τόσο εκφραστικά,
τα χαμόγελα που νικούν, τα χρώματα που αστράφτουν
που εξιστορούν ημέρες με τόση καλοσύνη
τον νου που βρίσκεται σε ηρεμία με όλα αυτά
μια καρδιά με τόσο αθώα αγάπη…

Ποθώ το στόμα σου – Παμπλο Νερουντα

Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .
Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο ,
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού ,
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου ,
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .
Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου ,
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου ,
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .
Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως ,
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά ,
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.
(Είναι γνωστό οτι ο Πάμπλο Νερούντα (Pablo Neruda) είναι ένας από τους πιο τρυφερούς και  ερωτικούς ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας.)

Σ΄αγαπώ – ποίημα από το Λίβανο

 Σ' αγαπώ περισσότερο απ΄όσο μια ανθρώπινη καρδιά μπορεί να αγαπήσει,
περισσότερο απ΄όσο ένας ποιητής ονειρεύεται ή ένας ερωτευμένος αισθάνεται.
Είσαι το σύννεφο με το υπέροχο άρωμα που στάλθηκε απ΄τον παράδεισο,
για να ρίξει πάνω μου τη βροχή του, την ευλογημένη δροσιά.
Αισθάνομαι την καρδιά σου, τις φλέβες σου να κυλούν μέσα στις δικές μου,
χωρίς καμιά χαραμάδα ανάμεσα μας για να χωθεί ο ακάθαρτος κόσμος.
Η καρδιά μου στέκει απέναντι στη δική σου, αντικρίζει τη δίδυμη εικόνα της,
σαν δυο χέρια που πλέκονται σε αέρινο όρκο.
Μέσα μας κόκκινο κρασί ενώνεται με κόκκινο κρασί,
φτιάχνουν μείγμα μεθυστικό από άρωμα, αύρα και δροσιά του πρωινού.
Η έμπνευση μου κατοικεί μέσα στα μάτια σου,
τα χείλη σου ενώνονται με τα δικά μου και οδηγούν την ποίηση μου.
Σε σένα και σε μένα η φωτιά φουντώνει, χωρίς κανείς να ρίχνει ξύλα.
Μολονότι είμαστε ήρεμοι, η καταιγίδα ξεσπά μέσα μας.
(Ενα ποίημα για την αγάπη και τον έρωτα από τον Λιβανέζο ποιητή Llyas Abu Shaaka, (1903-1947), που πρωταγωνίστησε στο ρεύμα του Ρομαντισμού τις δεκαετίες του 1930 και 1940 στη πατρίδα του, απελευθερώνοντας την έκφραση των συναισθημάτων στην ποίηση.)